The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia

Voordat we deze review induiken is enige achtergrondinformatie een vereiste. In The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia is Princess Elizabeth op zoek naar de Seven Deadly Sins om haar koninkrijk te redden. Deze bovennatuurlijke vechters dienden ooit haar rijk, maar zijn slachtoffer geworden van een samenzweringscomplot. Zij worden sindsdien beschouwd als criminelen. Aan de andere zijde van de publieke opinie bevinden zich de Holy Knights, die het rijk en de gehele regio van Britannia onderdrukt met hun kwaadaardige gewoonten. Geïnspireerd door het verlangen naar gerechtigheid trekken we er op uit om de rebellen te verenigen en een einde te maken aan dit regiem. Dit iswaar ons verhaal van start gaat.

De nieuwe game van Bandai Namco en Natsume Atari slaagt er in om de basis van deze onverbloemde verwikkeling vrij goed over te brengen. Het combineert de succesvolle opzet van de manga en animé met vlugge vechtgameplay en doet veel denken aan de Naruto: Ultimate Ninja-reeks. Het verhaal van The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia stuitert heen en weer tussen verschillende personages en locaties, terwijl het grotendeels probeert een chronologische volgorde te volgen. De hoofdmissies zijn gebaseerd op de vechten uit het originele verhaal, dus als er iemand vecht dan weet je vrij zeker dat jij de controle krijgt - ongeacht wie, wanneer en waarom er wordt gevochten.

The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia is een klassieke 3D-vechtgame die op het eerste gezicht rommelig lijkt, maar pas later diepgang toont. In de Story-modus vechten we regelmatig tegen hordes dezelfde vijanden, terwijl we zo nu en dan met de vele verschillende helden en schurken uit het verhaal duelleren. Later vechten we zelfs tegen kolossale vijanden. Het feit dat het gevechtssysteem al deze uitdagingen toelaat zou moeten impliceren dat het een ongelofelijk sterke ruggengraat heeft, maar dat is jammer genoeg niet altijd het geval.

Lichte en sterke aanvallen houden de ruimte voor ons vrij, terwijl we vijanden benaderen vanaf een afstand met lange afstandsaanvallen. Een belangrijk onderdeel bij dit gedeelte van de gevechten is het gebruik van spreuken, die te gebruiken zijn met de rechter schouderknop en de bijhorende actieknop. Deze verslinden een deel van de magiebalk, die na een tijdje erg langzaam aanvult en nodig is voor de meer geavanceerde tactieken. Net zo belangrijk is het richtsysteem dat helpt onze aanvallen hun doelwit te laten vinden (want verticaliteit speelt een sleutelrol in de gevechten). Er is ook een specifieke vaardigheid per personage die enorm veel schade veroorzaakt en een kleine sfeervolle video inleidt. De besturing is in zijn geheel prettig afgewerkt, niet te beladen en doordat ieder personages dezelfde opzet kent is het erg makkelijk om tussen deze te wisselen.

In de Adventure-modus spelen we vaak als onze held Meliodas, de Dragon Sin of Wrath. Deze kinderlijke blonde jonge is de leider van de machtige Deadly Sin-rebellen en deelt overeenkomsten met strohoedkapitein Monkey D. Luffy uit One Piece, vooral dankzij zijn grappige babbel. Ontwikkelaar Natsume heeft zich alleen gefocust op het namaken van de belangrijke gevechten. Dat is bijvoorbeeld terug te zien in de verhalende aspecten van de game, waar tussen de knoppartijen door we hele tekstblokken moeten lezen die er niet inslagen om de details en identiteit van de manga over te brengen. De game probeert de meest belangrijke details samen te vatten, maar weet blinkt in geen enkel specifiek gebied uit en we twijfelen of deze simplificatie enige waarde toevoegt voor fans van de reeks.

Zijverhalen zijn gescheiden van het hoofdverhaal en vinden plaats in verschillende locaties die op de wereldkaart zijn te vinden. Als je een bepaalde confrontatie wilt spelen moet je eerste de missie hebben vrijgespeeld, om vervolgens de wereldkaart te gebruiken om je kroegvarken-avatar te gebruiken om naar die locatie af te reizen. Het bewegen over de wereldkaart is echter een frustrerend onderdeel in Seven Deadly Sins. Je zult direct begrijpen wat we bedoelen als je tussen twee gebieden op de kaart van Britannia bent gereisd met je trage Boar Hat (de naam van de verplaatsbare bar die Melodias zijn huis noemt).

Voortgang in The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia wordt geboekt door het verzamelen en onderzoeken van lokale geruchten (die nieuwe zijmissies vrijspelen). Natsume Atari heeft en gameplay-'loop' bedacht die je beloont met gestage progressie van je personage, doordat het voltooien van gevechten nieuwe geruchten oplevert. Deze spelen weer nieuwe missies en uiteindelijk voorwerpen vrij. Elke zijquest beloont je met een specifiek voorwerpen dat gebruikt kan worden voor je magische vaardigheden. Dit verhoogt de kracht van je talenten in de aankomende gevechten. Dit leidt echter niet altijd tot het voltooien van verschillende zijverhalen, aangezien ze ook naar uitdagende ontmoetingen kunnen leiden.

Jammer genoeg voelt die overgang niet natuurlijk. Alhoewel sommige van de passieve bonussen van de vaardigheden vrij sterk zijn kan alles, gelukkig, zonder deze voltooid worden. Vaardigheden met een hoger niveau liggen vast achter een eenvoudige 'skill tree'. Dat is echter geen geweldige beloning aangezien de zijmissies niet in de juiste volgorde worden vrijgespeeld en zelfs je voortgang kan blokkeren als je een bepaalde missie over het hoofd ziet in het begin. Het leert je wel op de harde manier welke missies je moet voltooien om vereiste voorwerpen te bemachtigen, al haalt het wel de 'flow' uit de game.

De ergste missies in Knights of Britannia zijn de 'fetch'-quests, waarin je Elizabeth bestuurt. Haar doel is om zichzelf bruikbaar te maken en daarom betreedt ze gevaarlijke omgevingen om lichtgevende voorwerpen van de grond te verzamelen met hulp van een computergestuurde teamgenoot. Het probleem hier is dat je jezelf niet kunt verdedigen en volledig moet rekenen om de computer om de omgeving veilig te maken. Wordt je een paar keer geraakt dan ga je dood en moet je de missie opnieuw beginnen. Deze fetch-quests zijn optioneel, maar zoals eerder genoemd, verbonden aan de voortgang in het upgrademenu. Vanzelfsprekend zorgt het gevoel, dat je deze moet voltooien om voortgang te boeken, er voor dat dit extra frustrerend is.

The Seven Deadly Sins: Knights of Britannia bevat ook een Arcade-modus om tegen de computer of andere spelers te vechten. Alhoewel moeten personages, stages en outfits eerst vrijgespeeld worden in het verhaal. Hoewel dit zorgt voor enige variatie, neemt het niet weg dat de game op vele manieren tekortschiet. Een verwarrend gefragmenteerd verhaal met emotionele poppen slaagt er bij verre niet in om de kwaliteit en warmte van de manga/animé te behalen. Desalniettemin wist de titel ons wel enkele keren te grijpen, wat vooral te danken is aan de kracht van de franchise zelf. De overduidelijke problemen in de verhaalvertelling en -productie hadden door de vingers gezien kunnen worden, als ze de game zelf enige liefde had gekend. Bandai Namco gaat echter de nodige harten van hardcore fans breken die toch deze titel in huis halen.