Sonic Forces

Sonic heef niet de meest geweldige tijd gekend in de 3D-wereld, waar veel delen in recente jaren en beetje suf voelden. Sonic Forces moet dit allemaal veranderen en met de succesvolle release van Sonic Mania eerder dit jaar heeft Sega veel om waar te maken, maar komt het in de buurt om de slechte resultaten uit het verleden terug te draaien?

Het korte antwoord is nee.

We zullen te zijner tijd de details bespreken waar de game tekortschiet, maar de opzet van de game is een simpele: je terugkerende aardsvijand Eggman heft de wereld overgenomen en heeft plannen voor iets veel ergers. Je begint de game dan ook op vanuit een nadelige positie. De hele 'gang', die iedereen bevat van Sonic tot Amy, bevindt zich aan de verliezende zijde van deze oorlog en je Forces moeten de tegengestelde Forces bevechten om de controle terug te krijgen, wat uitmondt in een soort van 'greatest hits' aan schurken zoals Infinite en Metal Sonic.

Helemaal aan het begin viel ons direct iets op: een soort percentagemeter die toont dat Eggman bijna 100 procent van de wereld in zijn macht heeft. Gedurende de game verplaatst dit percentage zich steeds meer in faveure van de 'goede' kant, waarbij gebieden op de wereldkaart vervolgens van rood naar blauw veranderen terwijl je het land uit zijn grijp terugclaimt. Dit lijkt je klaar te stomen voor een grootst en ambitieus avontuur, waarbij het avontuur zich richt op de strijd tussen de twee legers in plaats van alleen Sonic en Eggman, maar de uitwerking belet dit. Een ander cruciaal element helpt hier ook niet bij: de game is tussen de drie en vier uur lang.

Deze korte speelduur betekent dat geen van de verhalende gebeurtenissen of grote belangrijke scènes enige diepgang of adem ruimte krijgen. Een voorbeeld: Eggman neemt letterlijk binnen enkele minuten de volledige planeet in, dus je wordt in een doemscenario geworpen dat helemaal niet zo moedeloos aanvoelt. Binnen de eerder genoemde drie tot vier uur heb je het grote, gigantische, onverslaanbare plan van Eggman verslagen.

Naast deze korte levensduur voelt het einde zelfs nog langdradig. Als je eenmaal denkt de laatste eindbaas verslagen te hebben, gooit de game nog twee laatste eindbazen op je af, en het einde wordt herhaaldelijk uitgesteld in een poging om het plan van Eggman epischer te laten lijken. Uiteindelijk zorgt dit er voor dat het onnodig uitgerekt aanvoelt; niemand houdt van teveel 'neppe' eindes.

Sonic's hedendaagse avonturen hebben altijd wat problemen gehad met de dialoog. Meer dan eens zijn ze niet alleen enorm afgezaagd, tenenkrommend en proberen ze een de zinnen van 'attitude' te voorzien. Dit geldt ook voor Sonic Forces. In de hele game wordt de term "butt-kicking" met regelmaat gebruikt en voelen alle gesprekken onovertuigend en tegenstrijdig met de daadwerkelijke gebeurtenissen. Een uitstekend voorbeeld is hoe Sonic met alles de spot drijft, alles wat Eggman doet pareert de blauwe held met een sarcastische opmerking, zelfs als alle hoop verloren lijkt in het allerlaatste eindgevecht.

Naast de hedendaagse versie van Sonic kun je ook spelen als 'klassieke' Sonic, die nog geen stem heeft, maar ook als een eigen ontworpen personage - eveneens stemloos. De groten aantrekkingskracht van dit personage is echter dat je deze naar hartenlust kunt aanpassen met een belachelijk aantal cosmetische voorwerpen (echt enorm veel), waaronder Wispons (hier straks meer over), hoofddeksels, brillen, bodysuits, schoenen, handschoenen en meer. Naast een erg gevarieerde kleurenselectie voor je avatar, die bovendien op elk moment kan worden aangepast, waren we onder de indruk van de mogelijkheden die je hebt om je eigen held te ontwerpen.

Wat het besturen van je personage betreft: met klassieke Sonic (hij weet immers niet beter) zit je vast aan 2D-platformactie, waar je met de hedendaagse Sonic en je avatar wisselt tussen 3D-platformactie en 2D-sidescrolling secties, waarbij deze afwisseling vloeiend plaatsvindt terwijl je door de levels heen speelt.

Om eerst klassieke Sonic te behandelen: we waren enorm teleurgesteld hoe deze bestuurde, vooral nadat Sonic Mania dit klassieke 2D-platformgevoel perfect wist na te bootsen. Een van de grootste kritiekpunten die we hebben is dat hij simpelweg niet snel genoeg rent om tegen sommige 'ramps' in de levels op te lopen, waardoor je moet teruglopen, stoppen, je opladen en vervolgens proberen zo verder te komen. In zijn geheel voelde zijn besturing ook wat de licht aan.

De snelheid wordt enorm opgekrikt als je als Sonic speelt en je avatar (soms zij aan zij), waarbij de snelheid waarbij je door de levels heen raast verbluffend is. Beide personages kunnen een doelzoekende aanval gebruiken, geactiveerd door twee keer op springen te drukken in de buurt van een vijand, waarmee lijnen aan vijanden snel zijn uit te schakelen en beide kunnen ook door vijanden heen glijden om ze te verslaan. Eer is een stampaanval om door vloeren te breken, maar deze wordt niet vaak gebruikt.

De Wispon van je avatar is echter een wapen dat speciale vaardigheden biedt. Een daarvan is een aanval, zoals een elektrische zweep of een vlammenwerper; de andere geeft je toegang tot nieuwe manieren om door de levels te maneuvreren, zoals een 'blast' die dient als jetpack en je in de lucht nieuwe gebieden en rings laat bereiken. Daarnaast is het nog noemenswaardig dat je een personage kunt 'lenen' die andere gebruikers online hebben geplaatst, wat een geinige toevoeging is.

Door de enorm effectieve aanvallen van Sonic in combinatie met slappe vijanden zijn de eerste 20 levels enorm makkelijk en is de kans groot dat je hier sowieso een A-beoordeling of hogere in haalt. Je kunt in een noodgang door de meeste 30 hoofdmissies heen rennen, die elk enkele minuten in beslag nemen. De meeste tijd spendeer je met het naar voren (rechts) drukken en springen; dat is ook hoe je de meeste eindbazen verslaat, met af en toe een Wispon-aanval erbij; een formule die al vrij snel afgezaagd aanvoelt.

Weliswaar is het mogelijk om de speeltijd te verlegen als je de tijd neemt om alles te verkennen en alle rode ringen in elk level vrij te spelen, maar eerlijk gezegd voelden we nooit enige motivatie om ons daar aan te wagen. Deze ringen lijken alleen toegevoegd zijn voor perfectionisten, evenals de geheime levels; en we rennen liever op snelheid door de levels heen dan dat we wandelend alles hoekjes en gaten onderzoeken voor deze 'collectibles'.

Zoals misschien al duidelijk is, konden we weinig herspeelwaarde vinden in de game na de aftiteling. De enige reden om deze levels opnieuw te spelen is het verzamelen van alle collectibles of het verhogen van je score. Naast de 30 hoofdmissies zijn er dus ook nog de geheime levels, wat korte platformsecties zijn met enkele extra beloningen, die wederom weinig toevoegen.

Sega probeert de herspeelwaarde te verhogen middels missies (waarvan sommige dagelijks) en deze moet je voltooien om meer content, zoals cosmetische voorwerpen voor je avatar vrij te spelen. Deze missies verschillen van het veranderen van de handschoenen van je personage tot het behalen van een level met een S-beoordeling (hoger dan de A-beoordeling). Je eerste 'playthrough' zorgt er dan ook al voor dat je zwemt in cosmetische voorwerpen, aangezien het behalen van elk level je vaak al vijf missies per keer laat behalen.

De omgevingen die je ziet tijdens je avontuur, evenals het level-design zit prima in elkaar. Weliswaar betreft het enorm lineaire renpaden, maar de omgevingen zien er goed uit en er is altijd iets te vinden om voor te stoppen en te verkennen als je alles wilt bekijken. De vernieuwde klassieke levels, zoals Green Hills en Chemical Plant, zijn leuk voor de fans en bieden een mooi contrast met de gigantische scènes die je vindt in de 3D-secties, alhoewel iets meer variatie welkom was geweest, aangezien je enkele locaties meerdere keren bezoekt.

Deze levels bieden nooit veel uitdaging of variatie, daar het grinden op relingen; glijden door water; en andere dingen om het rennen op te leuken; allemaal relatief rechttoe-rechtaan is en daarmee een gemiste kans. Dit geldt ook voor de eindbazen, die vrijwel altijd uitgeschakeld moeten worden door herhaaldelijk dezelfde aanval te gebruiken of wordt verslagen via quick-time events (ben je hier geen fan van, bereid je dan voor op een behoorlijke aantal QTE's).

Hoewel de liedjes in de game zijn vrij 'cheesy' zijn om bij de familievriendelijke stijl van de game te passen, konden we de mix die de game biedt wel waarderen. In de klassieke Sonic-levels verandert te muziek naar een arcade-stijl om het retrogevoel te geven, terwijl de 3D-secties snellere muziek biedt, met enkele drum and bass-elementen en zelfs een tof liedje over teamwork als je samen met Sonic en je avatar een dubbele boost doet (en ja, dat is eigenlijk ook heel cheesy).

Jammer genoeg zijn de momenten waar Sonic Forces uitblinkt zeldzaam en de kans is groot dat je deze bent vergeten zodra de aftiteling voorbijkomt. Met zo een korte speelduur, een ondermaats verhaal, beperkte herspeelwaarde en de simpele repetitieve gameplay komt Sonic Forces niet in de buurt bij het herstellen van Sonic's reputatie in de derde dimensie en misschien is dat nu extra merkbaar na het succes van Sonic Mania.