Leef een leven

Een paar weken geleden schreef ik een preview op Live A Live, en in diezelfde tekst was ik nogal voorzichtig optimistisch over de game en welke delen ervan ik had gezien. Spring vooruit naar vandaag, en ik heb niet langer de preview-beperkingen die beperken wat ik kan bekijken, en hoewel je misschien hoopt dat dit betekent dat ik je kan vertellen hoe geweldig deze JRPG is, ga ik helaas vrijwel het tegenovergestelde doen. Want na het voltooien van dit spel ben ik er absoluut niet van onder de indruk. En de reden daarvoor is te danken aan de saaie vernieuwingen tussen de hoofdstukken, het feit dat bepaalde hoofdstukken aanzienlijk beter zijn dan andere, en omdat het tempo van de game eerlijk gezegd vermoeiend is. Maar laat ik op elk punt ingaan.

Te beginnen met de pacing en de manier waarop Live A Live is opgebouwd. Ik waardeer nog steeds de aard van dit spel en het feit dat je elk van de unieke hoofdstukken kunt spelen wanneer je maar wilt. Maar waar ik echt een hekel aan heb gekregen, is het ongelooflijk trage tempo van het verhaal. Het is zo langzaam dat je vaak gewoon ongeïnteresseerd raakt in wat er gebeurt en gewoon de dialoog overslaat om verder te kunnen verkennen. Toegegeven, de verkenning is zelf behoorlijk eentonig in de meeste hoofdstukken, wat betekent dat dit ook niet bepaald iets is om naar uit te kijken. In feite, een stap verder gaand, zou ik willen beweren dat van de acht hoofdstukken er slechts drie daadwerkelijk interessant zijn of op zo'n manier worden behandeld dat ik ze op een gegeven moment opnieuw zou kunnen spelen (met die prehistorie vanwege zijn bredere aard, Twilight of Edo Japan vanwege het levelontwerp en Imperial China vanwege het interessante verhaal). Het is je misschien opgevallen dat twee van deze hoofdstukken zijn waar ik het in de preview over had.

Wat betreft de andere vijf hoofdstukken, The Wild West is ongelooflijk lineair en traag, Present Day probeert een Street Fighter-kloon te zijn, maar zonder de spannende gevechtsgameplay (deze kan ook in 20 minuten worden voltooid), The Near Future speelt zich in principe allemaal af in een van de drie gebouwen en mist echt variatie, The Distant Future is uitputtend eentonig en lijkt nooit te eindigen, en De Middeleeuwen heeft een ernstig navigatieprobleem, waardoor je constant rondreist in gebieden waar je al bent geweest. Onnodig te zeggen dat het tegenwoordig niet de meest opwindende of boeiende JRPG's is om te spelen, en je kunt zien waarom bepaalde hoofdstukken beter zijn dan andere.

Het is ook vermeldenswaard dat sommige van mijn zorgen tijdens de preview-fase helemaal niet zijn verdwenen. De combat is nog steeds erg saai en heeft in principe geen enkele strategie, zelfs als er een type- en effectiviteitssysteem is dat zou moeten bepalen hoe je bedreigingen benadert. In werkelijkheid kun je komen door de hele tijd dezelfde zet te gebruiken, omdat vijanden zelden iets doen dat je zou rechtvaardigen om van deze strategie af te wijken. Het is ook vermeldenswaard dat de gebruikersinterface zichzelf vaak in de weg zit, dus je kunt niet zien wat de sterke of zwakke punten van een vijand zijn, wat betekent dat het geen zin heeft om hier toch op te leunen.

Evenzo, zoals ik in de preview al zei, heeft de progressie in principe helemaal geen gewicht, tot de allerlaatste fasen van het achtste hoofdstuk. Ik zal niet ingaan op waarom dit het geval is, omdat het rond spoilergebied danst, maar het omvat "het werven van voormalige helden" zoals de Switch Store-vermelding voor de game stelt, wat betekent dat je waarschijnlijk kunt afleiden waar ik op zinspeel. Het enige dat je moet weten, is dat de voortgang van elk hoofdstuk niet echt iets betekent of met elkaar verbindt (behalve het laatste hoofdstuk), tenzij je van plan bent om het spel daadwerkelijk te verslaan, wat ik me kan voorstellen dat het voor de meesten een uitdaging zal zijn als je kijkt naar het tempo en het gebrek aan boeiende gameplay.

Een ander punt waar ik het eerder over had, was het gebrek aan innovatieve gameplay tussen elk hoofdstuk. Wat ik hiermee bedoel is dat elk hoofdstuk - afgezien van het hebben van een unieke setting en lijst met personages etc. - wordt gedefinieerd door een unieke gameplay-monteur. Voor de prehistorie is dit de mogelijkheid om een voornaam reukvermogen te gebruiken om vijanden en items te lokaliseren. Aan de andere kant draait Present Day erom dat het hoofdpersonage de mogelijkheid heeft om aanvallen van vijanden te leren die hem treffen, en in The Near Future kun je telepathische krachten gebruiken om de gedachten van NPC's te lezen, wat in feite gewoon een extra regel dialoog toevoegt om te ontdekken. Het meest teleurstellende deel van de unieke mechanica is dat dit vrijwel de beste zijn die worden aangeboden, en dat is rekening houdend met het feit dat de laatste een van de meest ongeïnspireerde manieren is om zo'n kracht te benaderen.

Maar het is niet allemaal kommer en kwel. Ik waardeer de verschillende instellingen in de tijd en ik denk dat het concept voor de game erg intrigerend is, het wordt gewoon niet op een bijzonder vermakelijke manier behandeld. Bovendien, zoals ik in de preview al zei, is de HD-2D-kunststijl nog steeds een van de grootste sterke punten van het spel en het is een zeer mooie videogame om in te verdwalen, zowel bij het spelen op een groot scherm als bij het gebruik van de Switch onderweg.

Er zijn duidelijke hoogtepunten als het gaat om Live A Live, maar ik kan niet anders dan het gevoel hebben dat dit voor het grootste deel een spel is dat moeite zal hebben om de aandacht van een speler vast te houden en moeite zal hebben om iemand terug te laten keren en het te blijven bekijken. Als je onder de indruk bent van de manier waarop Live A Live eruit ziet en er enthousiast over bent, raad ik je aan om in plaats daarvan Octopath Traveler en Triangle Strategy te bekijken en vervolgens een beslissing te nemen over deze titel, omdat beide games aanzienlijk indrukwekkendere ervaringen zijn dan wat hier is geleverd.