Left Alive

Square Enix' nieuwste titel heeft het in potentie allemaal - een fantastisch team, inclusief Yoji Shinkawa, de artdirector van Kojima Productions; drie samensmeltende verhaallijnen in een meeslepende setting; veel innovatieve ideeën en veel gelijkenissen met de Metal Gear-reeks. Een 'third-person' survivalshooter met een nadruk op sluipen in een wereld vol met 'mechs' - de gelijkenis met Kojima's kindje zijn onvermijdelijk.

Het stukje "in potentie" verklapt het eigen al. Helaas heeft de studio deze potentie weten waar te maken. Wat is er dan mis gegaan? Er zijn veel uitstekende ideeën in Left Alive te vinden, zoals de nadruk op het bouwen van geïmproviseerde bommen en vallen om vijandige soldaten uit te schakelen - iets dat ons een beetje deed denken aan Metal Gear Survive. Ook zijn er optionele missies die je kunt aanpakken of negeren, een wereldkaart die gevaarlijke gebieden laat zien en een meeslepend verhaal.

Echter worden deze veelbelovende aspecten allemaal ondermijnd door matige gameplaymechanismen en een moeizaam besturingssysteem, wat krakkemikkige kunstmatige intelligentie en graphics van een soms wel erg lage kwaliteit. Maar laten we beginnen met hetgene waar we wel over te spreken zijn.

Je speelt als drie personages in een door oorlog verscheurd land genaamd Novo Slavia in het jaar 2127, een gedeelte van de wereld dat doet denken aan Rusland. De bezettingstroepen zijn schuldig aan genocide, maar ons drie helden zijn "levend achtergelaten" en zoeken voor andere overlevenden met geïmproviseerde wapens die ze moeten gebruiken om te ontsnappen.

Als eerste stap je in de schoenen van Mikhail, een kersverse Wanzer-piloot (Wanzers zijn de mechs) en daarna de politieagente Olga en Leonid, een onterecht beschuldigde misdadiger. De setting is troosteloos en de intro heeft alles in huis voor een geweldig avontuur. Er ligt sneeuw op de grond, overal zijn dode lichamen te vinden en dat weet ons even door en door te intrigeren.

Helaas wordt je vanaf het begin geconfronteerd met een lastig besturingssysteem. Het voelt moeizaam en alsof je totaal geen controle hebt. Het schieten heeft daar ook last van, waardoor het richten onhandig en lastig voelt. Het is simpelweg weinig intuïtief en zelfs na meerdere uren gooien we nog steeds onbedoelde blikjes weg, worden vijanden gealarmeerd en wij uitgeschakeld.

We begonnen Left Alive op de Medium-moeilijkheidsgraad, wat als snel ongelofelijk moeilijk bleek, aangezien we veel te makkelijk doodgingen. Al snel proberen we het op een makkelijker niveau, maar zelfs dan is de game soms ontiegelijk moeilijk.

Begrijp ons niet verkeerd, we houden van een uitdaging. Echter halen deze moeilijkheidspieken het plezier uit de game. Vijandelijke soldaten maken je in een oogwenk af en daarnaast lijken ze immuun voor 'headshots', waarbij kogels in het algemeen erg weinig effect hebben. Je kunt eigen gemaakte bommen gooien en op het beste hopen, maar vaak moesten we dezelfde stukjes keer op keer spelen en raakten we steeds iets gefrustreerder.

Er lijken meerdere manieren te zijn om de 'maps' te doorkruizen, maar in werkelijkheid is er maar een optie om te nemen als je al de belachelijke Kill Zones vermijdt. Je hebt ook de optie om je tegenstanders te lijf te gaan in een 'shootout', maar stealth lijkt de enige manier om er door heen te komen. Het probleem is dat het sluipen simpelweg niet zo goed is. Zo is het bijvoorbeeld niet mogelijk om iemand in één keer uit te schakelen, maar moet je ze met je 'melee'-wapen slaan tot ze neergaan en ze vervolgens een doodsteek te geven.

Je hebt ook altijd de optie om een blikje weg te gooien, die vijanden zouden moeten volgen. De computergestuurde tegenstanders in Left Alive bieden echter een ander soort uitdaging. Ze zijn helemaal nergens bewust van of alvermogend. Soms besluip je een vijand, maar begint een andere vijand die geeneens jouw richting op kijkt op je te schieten. Dit losten wij vaak op door weg te rennen of te rollen (wat vaak werkt) om het vervolgens dertig seconden later weer te proberen. Zo lang duurt het namelijk tot de tegenstander is vergeten dat je bestaat. Andere keren rennen ze een rondje om je te proberen te vinden, wat er bijna komisch uitziet. Door deze misstappen werkt het soms beter om gewoon door een stukje heen te sprinten in plaats van te sluipen.

Als je eenmaal je communicatiesysteem activeert krijg je voornamelijk van een robotachtige stem te horen dat er een vijand aankomt. En aangezien deze vrijwel altijd in de buurt zijn is dat een vrij constante mededeling die je krijgt te horen, dusdanig vaak dat wij de tv zelfs op stil hebben gezet. De soundtrack is iets beter. Als je gevecht raakt zwengelt er contextuele muziek aan en voelt dit zelfs een beetje als Metal Gear. De voice-acting klinkt ook oprecht en er zijn zelfs enkele dialoogkeuzes die invloed hebben op het verhaal, wat we zeker konden waarderen. "Je keuzes hebben impact", zoals we al zo vaak hebben gehoord, maar het voegt daadwerkelijk wel iets toe aan de ervaring.

Dat gezegd hebbende, alles voelt ietwat gehaast. De graphics zijn weinig indrukwekkend en hoewel we hebben genoten van het troosteloze gevoel, de onheilspellende belichting en de toffe mechs, zijn enkele 'textures' zwaar onder de maat. Auto's zijn in de spelwereld bijvoorbeeld ongerept en bevatten weinig details, terwijl de vuureffecten lijken alsof ze ergens zijn opgeplakt. In combinatie met onzichtbare muren en gigantische bergen afval waar je niet voorbij kunt, voelen de omgevingen veel te gecontroleerd.

Gelukkig kun je de mechs besturen en je hier een weg doorheen knallen en andere gigantische machines afknallen. Dat is vermakelijk, maar niet de kern van de ervaring, waarbij nadruk echt ligt op de grondgevechten.

Al met al zijn er een paar goede ideeën, evenals enkele kleine problemen die we normaal gesproken over het hoofd zouden kunnen zien. Ook is de opzet van het verhaal uitstekend en zijn er enkele interessante dialoogkeuzes. Echter weet het verhaal je nooit echt te grijpen en geef je weinig om de personages. Dat is in feite ook het grote probleem van de game; dit had echt iets speciaal kunnen zijn, maar de frustrerende moeilijkheidspieken, het ongeïnspireerde levelontwerp en inconsistente kunstmatige intelligentie betekent dat je nooit de kans krijgt echt in het verhaal betrokken te raken. We zijn er van overtuigd dat er enkele spelers zijn die kunnen genieten van de extreme moeilijkheidsgraad en er zijn ook enkele interessante ideeën te vinden, maar in zijn geheel laat Left Alive het veel te wensen over.