South Park: Phone Destroyer

South Park: Phone Destroyer is een ruilkaartgame die lichte tactische 'tower defense'-achtige spelmechanieken bevat. De kinderen van het bergstadje spelen hebben zich weer eens verkleed: van Gizmo Ike (wat het schattigste is wat je ooit zult zien) tot Choir Boy Butters (hij is dodelijk) en Sheriff Cartman (een pistoolzwaaiende 'tank'). Het bevat briljant schrijfwerk, fantasierijke cosplay-creaties en ademt een productiewaarde uit van het hoogste niveau. Net als in The Stick of Truth en The Fractured but Whole, speel je de nieuwkomer in South Park en het lijkt er op dat je voor een plan van Cartman wordt gebruikt, zoals je valt te verwachten van de reeks.

De game biedt singleplayer-campaignmissies die variëren met verschillende thema's: van het Wilde Westen tot piraten, fantasie en scifi. Oh, en voor de goede orde is er natuurlijk religie toegevoegd. In de missies maak je gebruik van je kaarten binnen je controlegebied. Er zijn lange afstandseenheden die je moet beschermen, tank-eenheden (zoals Officer Barbrady en Sheriff Cartmen), eenheden die veel schade uitdelen en 'rogue'-achtige (kleine kinderen zoals Sally en Ike). Er zit een fijn steen-papier-schaar-idee achter de keuzes van personages en wie je waarvoor gebruikt, maar dit is wel iets ingewikkelder dankzij speciale vaardigheden en bonussen (sommige eenheden zoals Alien Clyde kunnen bijvoorbeeld vergiftigen). Het is een prima ontworpen systeem en of je nu wint of verliest je weet altijd wat de reden daarvoor is.

Zoals je verwacht in een kaartgame is het bewerkstelligen van je eigen 'deck' een gegeven en verbetert het je kans in PvP. Natuurlijk win je met een beter deck meer potjes, maar niet allemaal. Bovendien is zorgt de 'matchmaking' er voor dat nieuwe spelers niet direct het onderspit delven (je wordt meestal gekoppeld aan tegenstanders van vergelijkbaar niveau en we hebben zowel potjes gewonnen als verloren van tegenstanders die met een hogere of lagere ranking). Een andere element dat helpt het 'grinden' te verlichten zijn teams waar je bonusmuntjes krijgt door kaarten te doneren en diegene die je nodig hebt aan te vragen (om te 'levelen'). Het is in zijn geheel geen verschrikkelijk systeem, maar dit is een game die lastig op de lange termijn te spelen is als je niet van plan bent wat geld te investeren om een deck te bouwen.

South Park bespot al jaren lang allerlei dingen en daarmee is het soms wat tegenstrijdig betreffende hun eigen oudere materiaal. South Park: Phone Destroyer spant misschien wel de kroon. In seizoen 18 van de tv-serie was er een aflevering getiteld Freemium isn't Free, waarin Stan verslaafd is aan een mobiele game. Deze blijkt uiteindelijk gemaakt te zijn door de Canadese duivel. Nu is het waar dat een game als South Park: The Fractured but Whole niet vrij is van microtransacties en op de mobiel is het tegenwoordig vrijwel een gegeven om voor free-to-play te kiezen. Toch is het enigszins verontrustend dat de 'disclaimer' van Phone Destroyer aangeeft dat de game "door niemand gespeeld moet worden". Dat is allang niet meer grappig.

We hebben niets tegen microtransacties in dit soort games. Maar, als het gecombineerd wordt met een systeem van upgrades en valuta dat moeilijk is niet te zien; naast "speciale aanbiedingen" die om punten verschijnen, waarop het verdienen van genoeg valuta om deze te kopen vrijwel onmogelijk is, voelt dit roofzuchtig. De aanschaf van losse pakjes is relatief ook hoog. De langzame grind voor valuta; het feit dat je geen pakjes kunt verdienen via PvP zonder een timer te moeten resetten (waar natuurlijk valuta voor nodig is) maakt iets wat grappig had kunnen zijn en een spelmechanisme zoals The Great Play Wall of China, waarbij je PvP-potjes moet winnen om in de singleplayer-campaign verder te kunnen, bedrieglijk aanvoelen. Er zijn weliswaar geen 'paywalls', maar er is zeker een flinke hoeveelheid aan tegenstrijdigheid en grinden te vinden.

Het is lastig om de lachen om de besnorde Cartman in zijn digitale winkeltje, doordat het voelt alsof de game je overal geld probeert afhandig te maken. Om eerlijk te zijn het morele standpunt waar South Park zich in het verleden positioneerde; hoewel de progressie wat langzamer werd, hebben we niet betaald voor de valuta of speciale pakjes gekocht en nog steeds op een degelijke snelheid het verhaal doorgespeeld. Desalniettemin voelt het zeker alsof je moet grinden om je kaarten te upgraden. Als er een event plaatsvindt, zoals het afgelopen PC Principal-event (wat extra beloningen opleverde voor PvP) is de voortgang zelfs behoorlijk prima voor een 'freemium'-titel.

Het is waarschijnlijk het upgradesysteem dat het zwakste onderdeel is van de game. Aangezien je echt wordt aangemoedigd je te richten op een klein deck, in plaats van dat de nadruk ligt op het bouwen van een uitgebreide verzameling en meerdere decks. Je kunt alleen kaarten uit twee "universums" gebruiken in een deck en het upgraden van een kaart, upgradet ook je avatar, iets dat handig is in de campaign (meer 'health', meer schade voor je personage), maar dit koppelt je online aan moeilijkere tegenstanders. Deze kunnen op hun beurt weer minder kaarten minder kaarten twee keer geüpgraded hebben en daardoor meer sterkere kaarten in een deck hebben. In plaats van alle hun verzamelde kaarten te hebben geüpgraded voor meerdere decks. Matchmaking hangt niet alleen af van je avatar-level, maar ook van je losstaande PvP-rank (deze verhoogt door het aantal gewonnen potjes, dus het is geen vaardigheidsranking). We weten niet hoe dit gaat uitpakken op de lange termijn, maar het voelt zeker alsof de game de nadruk legt om ons kaarten uit nieuwsgierigheid te laten upgraden. In een game waarbij er veel vermaak en variatie te vinden is in de kaarten voelt dit als een slechte designkeuze.

Een ander probleem dat we met de game hebben is dat het je niet beloont voor de moeite die je er in steekt. Als je een missie verslaat die als extreem lastig is bestempel dan krijg je nog steeds dezelfde kluisjes met willekeurige 'loot' en dit geldt ook voor het verslaan van een sterkere tegenstander in PvP. Natuurlijk krijg je niks als je verliest, maar het voelt alsof er enig verschil had moeten zitten in de beloningen afhankelijk van het verschil in moeilijkheidsgraad.

Phone Destroyer is een grote game die waarschijnlijk de komende tijd geüpdated wordt met meer content. We hebben voor deze review ongeveer 15 uur in de game gestopt en honderden missies en PvP-potjes gespeeld. Elke verhaalmissie kan op vijftien verschillende moeilijkheidsniveaus voltooid worden en we zijn tot aan Episode 9 (level 45) gekomen rond de tijd dat we deze review schreven, dus er is echt heel veel content om mee aan de slag te gaan.

De PvP is echt waar de beste actie te vinden is en we hebben veel vermakelijke stoeipartijen gehad. Aan het begin hadden we last van enige verbindingsproblemen (wat ons enkele makkelijke overwinningen opleverde), maar momenteel is het erg robuust. Er valt veel te ontdekken en de PvP-pakjes zijn de beste manier om progressie te boeken en nieuwe kaarten te verzamelen, naast de gratis pakjes die Cartman elke vier uur uitdeelt. Er is iets prachtigs aan een potje dat eindigt in 'Sudden Death' en als je de winnende stoot uitdeelt, terwijl je wordt bestookt door vier vijandelijke eenheden, door gebruikt te maken van je speciale vaardigheid (in ons geval Space Warrior Token's 'charge'-aanval).

Dit is een geweldige game die jammer genoeg een klein beetje wordt overschaduwd door de dubbele standaarden van het verdienmodel en het te ingewikkelde systeem van upgrades, speciale pakjes, valuta en voorwerpen. Desalniettemin moet je dit als je een fan bent van South Park zeker eens uitproberen, vooral omdat het een hoge productiewaarde biedt, enorm veel fan-service en heerlijke momenten met Randy (Sixth Element Randy is het Googelen waard).