Thor: Liefde en Donder

Je familie en vrienden zien sterven, vooral als je een broer hebt die de gewoonte heeft om in het stof te bijten, kan iedereen deprimeren - zelfs de sterkste asgardianen. In Thors geval besluit hij innerlijke vrede te zoeken bij de Guardians of the Galaxy, die tot hun ontsteltenis meestal Thors gefilosofeer tussen kosmische veldslagen moeten verdragen. Naarmate een nieuwe dreiging nadert, wordt de Thunder God echter gedwongen om nieuwe bondgenoten te zoeken, waarbij de hereniging met ex Jane Foster meer dan een verrassing wordt wanneer blijkt dat ze de rol en verantwoordelijkheden van The Mighty Thor op zich heeft genomen.

Taika Waititi beschikt over een bedwelmend vertelvermogen zodra hij de vrijheid heeft gekregen om gewoon los te gaan in de stripwereld, waar zijn aanraking de iconische god heeft gekleurd met rock-'n-roll en een veel lichtere toon. De stijl werkte erg goed in Thor: Ragnarok, wat ik beschouw als de meest vermakelijke Thor-film. Helaas werkt het minder goed in Love and Thunder, dat al snel verstrikt raakt in een paar te veel verhaallijnen en de humor niet zo veel klikt als in Ragnarok. Love and Thunder wordt warrig en plotloos door het romcomkarakter, wat jammer is gezien alle leuke cameo's en wilde ritten die de film daadwerkelijk oplevert. Wie iets verwacht dat minstens zo kosmisch en chaotisch is als Ragnarok, zal hier duidelijk ook plezier hebben, maar voor mezelf was het moeilijk om een glimlach te kraken als het meeste zo kleverig gepresenteerd voelt.

Christian Bale de wereld van de stripboeken zien betreden is ook enigszins bizar, ook al is hij al sinds de dagen van The Dark Knight thuis in het genre. Hier speelt hij een godendoder genaamd Gorr, die zeer effectief is gevestigd in de opening van de film en een van de meer memorabele schurken van de Marvel-wereld is. Zijn griezeligheid is echter volledig te wijten aan de toon die de film probeert aan te slaan, waarbij hij op het ene moment echt dreigend kan overkomen, maar op een ander moment meer aanvoelt als een sprookjesfiguur dat in de verkeerde film is beland. De mix is wel leuk, juist omdat het Bale is die een beetje durft te dobbelen. Het personage werkt het beste in zijn zwart-witte schaduwdimensie, die wat vervormde The Little Prince-vibes afgaf, en bale's menselijkheid weet ook door die demonische ogen te schijnen. Ik vind de zoektocht van de schurk echter iets te weinig ideeën, als puntje bij paaltje komt.

Het grootste probleem van de film is, afgezien van de rommelige vertelling, de chemie tussen de hoofdrolspelers. Natalie Portman en Chris Hemsworth zijn verre van slechte acteurs - integendeel, de sterren hebben veel om mee te spelen in hun personages - maar hoezeer de film ook probeert hun relatie te verdiepen, de waarheid is dat deze twee nooit goed hebben samengewerkt. De eerste twee Thor-films hadden moeite om enige betekenis te geven aan hun relatie, die emotioneel was alsof ze verf zagen drogen. Juist daarom vallen het knagen, de hitte, het pinnen en alle valkuilen van de liefde een beetje plat. Thor vindt hier wel meer van zichzelf dan de Lebowski-achtige zwaarlijvige man die hij speelde in Endgame, en Portmans door kanker getroffen heldin geeft de film iets meer een dilemma, maar samen voelen beide partijen te stijf aan. Hetzelfde kan gezegd worden van tessa Thompsons saaie intermezzo, en de derde akte slaagt er niet in om de hilarische en de tranentrekkende ernst met elkaar te verweven.

Love and Thunder weet nog steeds te entertainen dankzij zijn aanstekelijke energie en onweerlegbare humor, maar uiteindelijk is het vierde Thor-hoofdstuk er vooral een in een reeks dubieuze sequels in een filmfranchise die echt baat zou hebben gehad bij een langere pauze. Het is niet zo verschrikkelijk als The Eternals, maar ook niet zo verrassend als Multiverse of Madness. De gemene deler van recente Marvel-producties is dat het geheel nog wat richtingloos en ongedaan aan voelt. Nu moet je misschien niet elke film zien als een belangrijk puzzelstukje in een superbelangrijke Marvel-collage en moet elke film op zichzelf kunnen staan, maar ondanks Waititi's unieke komedie mist Love and Thunder de scherpte van betere Marvel-films.