Defiance 2050

Defiance 2050 is vanaf de grond af aan opgebouwd uit de overblijfselen van Defiance, Trion World's scifi-shooter uit 2013 die gekoppeld was aan de Syfy tv-serie met dezelfde naam, en bevat een scheepslading nieuwe content. De MMO wist bij de originele release op de PlayStation 3 en Xbox 360 dankzij de tv-serie een cultaanhang te verwerven, maar is voor vele toch in de vergetelheid geraakt. In plaats van een simpele 'port' voor de hedendaagse hardware heeft de ontwikkelaar ervoor gekozen om 2050 als een remaster te behandelen en streeft het er naar om hiermee de beste versie van de titel tot op heden neer te zetten.

Defiance's openwereld is tot de nok gevuld met hoofd- en zijquests die je kunt aanpakken, zodat je altijd wel iets te doen hebt - het probleem is echter dat veel van deze activiteiten wat suf en repetitief aanvoelen. De meeste van deze afleidingen bestaan slechts uit het neerschieten van golven met dezelfde vijanden en het voltooien van willekeurige doelen, bijvoorbeeld het uitzetten van generatoren of het verdedigen van een specifiek niet speelbaar personage. De spanning is bij deze ervaring echter ver te zoeken, daar het nooit voelt alsof er een straf is als je faalt. Dat komt omdat je jezelf meerdere keren weer tot leven kunt wekken en als je doodgaat je naar het vorige 'checkpoint' wordt gestuurd. Dit zorgt er voor dat het lastig is om jezelf te motiveren om meer dan enkele missies achterelkaar te spelen in Defiance 2050. De content die beschikbaar is biedt genoeg speeluren, maar de kans is groot dat je voordat dit allemaal te zien krijgt allang je geduld hebt verloren.

Het schieten voelt voor iedereen die een third-person shooter heeft gespeeld (denk aan Gears of War zonder het robuuste coversysteem) instinctief aan. Spelers hebben de mogelijkheid om te kiezen uit twee verschillende 'loadouts' en vijanden laten willekeurige 'loot' die overeenkomt met je huidige 'level'. Het grote probleem met de gevechten is echter te wijten aan de kunstmatige intelligentie. Veel vijanden staren onbenullig te andere kant op en bewegen pas nadat je een magazijn in hun hoofd hebt leeggeschoten. De computergestuurde tegenstanders lijken het lastig te vinden om tegen grotere groepen te vechten: vijanden bewegen verward naar voren en achteren en proberen te raden wie ze moeten aanvallen. Als je in een team van vrienden speelt is dit echter wel vermakelijk en Defiance's florissante community verzekert dat je waarschijnlijk nooit alleen bent.

De post-apocalyptische buitenaardse wereld voelt levendig doordat het gevuld is met spelers die in vuurgevecht zijn en spelwereld afspeuren voor nieuwe loot. Wederom moesten we bij het verkennen van de wereld denken aan Destiny, waar de overvloed van spelers er voor zorgt dat er altijd iets is om je bezig te houden. De open 'sandbox' heeft een behoorlijk unieke sfeer dankzij verbrijzelde bruggen, overblijfselen van buitenaardse technologie en gigantische opschietende paddenstoelen (die niet zouden misstaan in Morrowind). Het mist wellicht de allure van singleplayersandboxen als in Fallout 4, maar het heeft zeker een eigen karakter en elementen in de wereld die het bewonderen waard zijn. Een andere element dat erg goed werkt in de openwereld is dat het voortbewegen en reizen gemakkelijk is; een simpele druk op de vierpuntdruktoets tovert een vervoersmiddel voor je tevoorschijn.

Hoewel de game vanaf de grond aan is opgebouwd, heeft Defiance 2050 wel gedateerde graphics, lelijke animaties en 'low-res textures'. De 'draw distance' is ook enorm beperkt en meerdere keren doken er andere spelers uit het niets op terwijl we aan het rijden waren, wat er voor zorgde dat we botsten. De game bevat ook een overvloed aan technische problemen: 'map markers' verschijnen soms niet en we zijn ook al een keer door de spelwereld heen gevallen. Het geluid is ook geen sterk punt, daar de voice-acting vaak houterig klinkt en dezelfde elektronische 'loop' begeleidt de gevechten. Alhoewel graphics niet het belangrijkste zijn, voelt Defiance 2050 na vergelijkbare 'loot shooters' als The Division en Destiny 2 toch wat armoedig.

Defiance 2050 heeft, ondanks een gesloten bèta voor de launch, ook last van de nodige netwerkproblemen. We werden soms uit de game naar het hoofdmenu geschopt en de computergestuurde tegenstanders 'laggen' soms dusdanig dat de game vrijwel onspeelbaar is. Aangezien de game online gespeeld moet worden is dit enorm vervelend en we hadden gehoopt dat Trion World ook een offline-optie had geïmplementeerd. We kunnen ons wel voorstellen dat deze problemen naar verloop van tijd worden verholpen, maar iedereen die de game direct na de release heeft gespeeld heeft zijn oordeel wellicht al gemaakt.

Tenslotte moeten we de microtransacties aanhalen bij een free-to-play game. Gelukkig worden deze je niet opgelegd en bestaat het gros uit cosmetische voorwerpen en 'consumables' (die ook in-game te vinden zijn). Gelukkig verstoort dit de balans tussen spelers niet en we zijn blij dat Trion World bepaalde elementen, zoals 'classes' en wapens, niet achter een betaalmuur heeft weggestopt. Ondanks dat het een free-to-play titel is voelt Defiance 2050 ook zonder aankopen als een volledig pakket.

Met titels als Warfame die het free-to-play genre domineren en veel meer afgewerkte en uitgebreide ervaringen bieden, is Defiance 2050 lastig om aan te bevelen. Hoewel het een remaster is voelt de game grafisch gedateerd en de repetitieve gameplay in combinatie met enkele technische problemen maken het een ervaring die de eerste uren erg frustrerend kan zijn. Het heeft echter wel een intrigerende openwereld en een actieve community die het toch het bekijken waar maakt.