Crossing Souls

Vanaf het begin is te zien dat Crossing Souls met liefde is gemaakt. Het debuut van ontwikkelaar Fourattic heeft enkele jaren in de oven gelegen en de aandacht en passie die in ieder aspect van de game is gestopt is duidelijk vanaf het moment dat je aan je avontuur, in het fictieve stadje Tajunga in Californië, begint.

Dit komt doordat de game in de eerste plaats een avontuur is, dat dit combineert met platformgedeeltes, verkenning, dialogen, een reeks puzzels en een flink aantal gevechtsscènes, inclusief eindbaasgevechten. De mix van genres is min of meer gebalanceerd en de uitwerking is hiervan is naar behoren, maar hetgene wat je aandacht grijpt is de moeite die is gestoken in de setting en de prestatie zelf.

De game is een van de meest aangename eerbetonen aan 80's-films, -comics, -tv-serie's en popcultuur in het algemeen die we ooit gezien of gespeeld hebben. Ieder hoekje, elke zin is gevuld met nostalgische referenties naar enkele van de beste (en soms ook erg obscure) werken uit die periode. Het voelt in het begin soms zelfs alsof er te veel gerefereerd wordt. Echter weet het al snel zijn eigen persoonlijkheid te vinden en de stemming verandert dan in de grote trekpleister van de hele ervaring.

Veel hiervan heeft te maken met het uitstekende audiovisuele werk. Met zijn pixel-perfecte graphics past Crossing Souls trots op Devolver's digitale planken, naast elke andere moderne gepixeleerde hit van de uitgever. De animaties zijn met zorg toegepast en met het aantal visuele details per pixel slaat men de digitale spijker op de kop. De muziek zorgt ook dat je in de juiste sfeer blijft en combineert arcade-achtige SFX met een filmische soundtrack. De kers op de taart zijn de tekenfilmachtige tussenfilmpjes, die er perfect in slagen om ons vochtige ogen te bezorgen.

De andere belangrijke drijfveer waarmee de game je aandacht vasthoudt is het script. Het plot volgt het verhaal van Chris, Matt, Big Joe, Charlie en Kevin die hun zomervakantie spenderen met het ontrafelen van een complot om de wereld te vernietigen en te flirten met de "andere kant" via een mysterieuze, magische 'Duat Stone'. Wederom is dit (bewust) gevuld met clichés, maar de wisselwerking tussen de vijf kinderen, evenals de interactie met beide werelden en de andere niet speelbare personages middels goedgeschreven dialogen, is aantrekkelijk genoeg om je nieuwsgierig te maken.

We hebben het gameplay-aspect tot nu toe nog niet behandeld, zoals je misschien is opgevallen. De gameplay treedt ook niet echt op de voorgrond. Ieder van de kinderen heeft zijn eigen vaardigheden om door de wereld te bewegen en te vechten. Je kunt tussen hen wisselen met de schouderknop (L1 op de PlayStation 4) om ze te gebruiken voor verschillende situaties. De honkbalknuppel van Chris en zijn klimvaardigheden maken hem een goed 'all-round'-personage; Matt's laserstraal en zweefvaardigheid zijn zo en nu handig, ook al is hij waarschijnlijk de zwakste; Charlie is een echte atleet met haar zwepende springtouw; het tegenovergestelde van de grote Big Joe en zijn vaardigheden om kratten te verplaatsen.

Kevin is... is speciaal, aangezien hij (*spoiler alert*) de eerste is die de andere wereld bezoekt: de wereld van de doden en terugkomt als geest. Dit zorgt voor nieuwe tweeledige puzzels, waarbij je wisselt tussen een groep personages en de andere. De game wordt vanaf dan ook af en toe iets ingewikkelder.

Echter lijkt het alsof Fourattac iets is doorgeschoten met de retro-elementen in de gameplay. Ook al past deze natuurgetrouw bij de visuele stijl en doet het denken aan de goede oude klassiekers, maar we verwachten inmiddels meer. Dat zijn we ook gewend van andere titels, zoals het eerder genoemde gepixeleerde aanbod van Devolver. Met andere woorden: Crossing Souls had gebruik kunnen maken van een meer gevarieerd en bevredigend gevechtssysteem, meer behendige platformsecties en meer fascinerend leveldesign.

Zelfs al is de game zeker af, je wordt nooit gegrepen door de gameplay zelf. Of je nou de wereld aan het verkennen bent, puzzels oplost of je tegen vijanden vecht. Sommige van de eindbaasgevechten zijn wellicht de hoogtepunten hierbij, terwijl enkele platform-/labyrintsecties behoorlijk saai kunnen zijn en zelfs frustrerend. Tegelijkertijd geeft het gemis aan variatie (in de gameplay, niet de audiovisuele presentatie) het gevoel niet echt voortgang te boeken, afgezien van hoe je dezelfde personages en voorwerpen gebruikt.

Het vermaak valt in Crossing Souls vooral te halen uit de sfeer, de omvangrijke achtergrond en het werk dat is gestopt in de personages en presentatie, met enkele geweldige knipogen en enkele memorabele situaties, in plaats van een pakkende gameplay. Dat gezegd hebbende, de game voelt wel dynamische en verfrissend, en waar voor zijn prijs. Een must-have voor 80's-liefhebbers; fans van adventuregames en beat 'em ups willen misschien eerst hun nostalgiemeter raadplegen. In ieder geval is het een getuigschrift voor het talent van Fourattic en we kijken er nu al naar uit waar de studio als volgt mee komt opproppen.