Call of Cthulhu

Al vele jaren is er een verontrustend gebrek van Lovecraftiaanse videogames, maar na de FMV-titel The Infectious Madness of Dr. Dekker en het 'turn-based' Achtung! Cthulhu Tactics worden we getrakteerd op een echt horroravontuur met een officieel gelicenceerde Call of Cthulhu-game (een 'pen-and-paper' avontuur het de vroege jaren '80). Het zijn drukke tijden voor fans van Cephalopoda.

De game volgt het perikelen van Edward Pierce, een Eerste Wereldoorlog-veteraan die nu privédetective is en worstelt met zijn nieuwe beroep, zijn leven en herinneringen aan de oorlog. Hij heeft zijn toevlucht gezocht in alcohol plus slaappillen en daardoor is hij vrijwel niet toegekomen aan oplossen van zaken. Onder de druk om toch enkele zaken aan te nemen, gaat hij aan de slag met opdracht waarbij hij enkele doodsoorzaken van de familie Hawkins moet onderzoeken op het eiland Darkwater, niet zover van de kust van Boston. Sarah Hawkins was een bekend artiest en haar vermogende vader zoekt je op om je te overtuigen de zaak op te pakken. Er zijn weinig aanknooppunten, afgezien van een mysterieus schilderij en een verzendlabel dat suggereert dat het verstuurd is uit een warenhuis op Darkwater Island. Sarah, haar echtgenote Charles en hun zoon zouden zijn overleden in een onopzettelijke brand, maar het politieverslag is merkwaardig en vermeldt Sarah's geestelijke gesteldheid. Hierdoor ontstaat het gevoel dat er meer aan de hand is.

Darkwater Island is even deprimerend de naam doet vermoeden. Er bevindt zich een kleine nederzetting die gebouwd is voor de walvisjacht, maar de walvissen bezoeken de wateren allang niet meer. Er is weinig anders te doen dan te drinken. Tenminste zo lijkt het aan het oppervlakte. Het begin vrij rechttoe rechtaan, maar zoals je kan verwachten is het vanaf hier een neerwaartse spiraal in het onbekende. Hier weet je nooit wat er echt is en wat niet, wat vriend of vijand is en zelfs of je dit uit eigen wil doet.

Tijdens de game evolueert de gameplay ook. Ten eerste is het hoofdzakelijk een verhalend avontuur waarin je puzzels oplost en dialogen verkent, maar naarmate de game vordert zijn er sluipgedeeltes en zelfs actiescènes. De keuzes die je tijdens de gesprekken maakt hebben bovendien meer gevolgen. Er zijn ook scènes waarin je een reeks gebeurtenissen naspeelt door het bestuderen van hints. Net als in The Council, de episodische mysteriegame van dezelfde uitgever, zit er een licht rpg-element in Call of Cthulhu waarbij je punten uitgeeft aan vaardigheden. Deze vaardigheden laten je op hun beurt slagen of mislukken in bepaalde vaardigheidstesten. Het is een vrij beperkt systeem en hoewel enkele opties of keuzes alleen beschikbaar zijn als je bepaalde vaardigheden verbetert, heeft het geen echte impact op je pad door de game.

Call of Cthulhu is nooit de beste van de klas als we kijken naar de gameplaymechanismes, maar het is allemaal solide en werkt voor dit type game. Hoewel het meeste van de game gespeeld wordt in een vrij lineaire opzet in kleinere omgevingen, zijn er levels die zich meer openen en de mogelijkheid tot verkenning bieden. Echter is de gameplay vaak iets te veel 'trial-and-error' en is het doel soms iets te stompzinnig, wat de nodige frustratie oplevert. We waarderen een game die je niet altijd bij de hand neemt, maar we zijn wel van mening dat er altijd een mogelijkheid zijn om te slagen zonder eerst te moeten falen.

De game blinkt in een onderdeel uit en dat is de sfeer. Verschillende filters en visuele trucjes maken de afdaling in de waanzin meeslepend en memorabel. De verschillende personages blinken ook uit en je moet gaandeweg enkele lastige keuzes voor of over hen maken. Enkele van onze favoriete personages waren de volkomen gestoorde Doctor Fuller en de politieman met het zware accent, Officer Bradley. De dranksmokkelaar Cat was nog een geweldig personage, maar wellicht niet heel aangenaam gezelschap. Edward Pierce zelf is wellicht aan het begin niet zo interessant, maar naarmate de game vordert wist hij ons meer te fascineren.

De horror in Call of Cthulhu is grotendeels psychologisch. Paniekaanvallen worden nagebootst door het perspectief van de speler te in te krimpen en de graphics te vervormen. Er zijn door en door verontrustende beelden te vinden en de geluiden geven je bij langdurige blootstelling geheid nachtmerries. De ontwikkelaars hebben ook enkele toffe foefjes toegepast, zoals het vervangen van enkele frames met een verontrustende afbeelding en er zijn zelfs enkele 'jump scares' toegevoegd voor de goede orde. Het zijn echter goede jump scares, die de speler niet afstraffen en dat helpt, aangezien een Game Over-scherm je op sommige momenten uit de ervaring zouden trekken. Op sommige gedeeltes doet het denken aan Silent Hill en P.T., met name in de latere gedeeltes waarbij de krankzinnigheid de overhand voert (of niet...?).

De game biedt een goed gevuld aanbod van horrorclichés wat betreft de omgevingen: een verlaten landhuis, mysterieuze grotten, een vervallen ziekenhuis en een politiebureau, om er maar een paar te noemen. Deze allemaal goedgemaakt en bevatten veel aandacht voor de kleine details.

Als we ons richt op de technische verdienste van Call of Cthulhu is dat niet iets wat in de prijzen zal vallen. De 'models' van personages en gezichtsanimaties kunnen er mee door, maar vallen natuurlijk in het niet in vergelijking met titels als Uncharted 4: A Thief's End en Red Dead Redemption 2. Eerlijk gezegd zou het niet hebben misstaan op de vorige consolegeneratie. Echter slaagt het smaakvolle ontwerp en de verschillende filters er in om visueel iets neer te zetten dat doet wat het moet doen. We liepen ook tegen enkele schoonheidsfoutjes op, waarin de soundtrack stopte of 'glitchte', maar in het algemeen is de game prima afgewerkt.

Dat zorgt voor een game die er in slaagt te doen wat het wil doen. Het voelt echt alsof we een pion zijn het spel van The Great Dreamer en de krankzinnigheid is hierbij heel echt. Tegen het einde van de game speelt je geestelijke gezondheid een rol. Hoeveel kennis neem je op en tegen welke prijs? Uiteindelijk hebben je keuzes invloed op het einde en daarvan zijn er vier om te ervaren.

De avonturen op Darkwater Island spelen zich over veertien hoofdstukken af. Sommige korter, sommige langer, en we hebben vele uren nagedacht om gehoor te geven aan de oproep of dit te weerstaan. Een tweede 'playthrough' zou hierdoor veel sneller zijn, maar het goede nieuws is dat er genoeg redenen zijn om de game opnieuw te spelen om alle nuances die je de eerste keer hebt gemist te mee te nemen en andere keuzes te maken.

Call of Cthulhu biedt gameplay die soms een beetje verouderd aanvoelt en er zit iets te veel trial-and-error in sommige levels. Desalniettemin zorgt het onderwerp, de personages en de sfeer voor een ervaring die de moeite waard is en fans van Lovecraft en horrorgames zeker moeten uitproberen. Er zijn niet heel veel van deze horroravonturen die verschillende genres combineren en het intrigerende verhaal, dat overloopt met Lovecraftiaanse elementen, wist ons vanaf het begin tot eind te pakken.