Bravo Team

Supermassive Games kende een redelijk debuut op de PlayStation VR met Until Dawn: Rush of Blood, maar het was overduidelijk dat de studio met nieuwe technologie te maken had. Dat heeft de ontwikkelaar er niet van weerhouden om te proberen te laten zien waar Sony's virtual reality-headset toe in staat is met The Inpatient. Die game wist echter geen blijvende indruk achter te laten. We hoopten dan ook dat de Until Dawn-ontwikkelaar naar de nodige feedback had geluisterd en enkele verbeteringen te zouden zijn in hun nieuwste titel, Bravo Team. Helaas lijkt de studio juist het tegenovergestelde te hebben gedaan.

Laten we beginnen met het concept. Je zit gevangen achter vijandelijke linies en probeert je missie te voltooien, werkt samen met een computergestuurde partner of een andere online speler. Supermassive heeft al getoond dat het clichéverhalen kan laten werken, maar dat is dit keer allerminst het geval. Het verhaal is enorm voorspelbaar en de persoonlijkheid van ons personage is droger dan de Saharawoestijn. Dit maakt het lastig om iets te geven om het verhaal en de personages, waardoor onze hoop gevestigd was op de gameplay.

Die ijdele hoop begon de eerste scheurtjes te vertonen vanaf het moment dat we terechtkomen in de fictieve Oost-Europese stad waar Bravo Team zich in afspeelt. Alles lijkt niet helemaal te kloppen. The Inpatient had problemen met het gevoel van schaal en de besturing, maar Bravo Team doet er nog een schepje bovenop. We zijn als reuzen in deze wereld, wat het nog vreemder maakt is dat de honderden vijandelijke klonen nauwelijks, of helemaal niet, reageren op onze schoten. Een van de redenen hiervoor is dat het voelt alsof iemand onze mikpunt (crosshair) heeft gesaboteerd. Als er een vijand zich precies midden in ons vizier bevindt betekent dat niet dat onze kogels deze zullen raken. Zelfs doen ze dat wel dan voel je daar de impact niet van. Er zijn vier verschillende wapens in de game en de shotgun is het enige wapen dat in de buurt komt van iets dat goed aanvoelt. Onderdompeling is iets dat enorm belangrijk is in virtual reality, dus dit is een enorme domper op de ervaring.

De presentatie en kunstmatige intelligentie helpen daar ook niet echt bij. Herinner je die grijze en bruine games die we kregen midden en eind de jaren 2000? Bravo Team past perfect in dit rijtje thuis. Jezelf drie uur lang door donkere sombere straten en gangen bewegen is niet leuk, vooral aangezien we de meeste tijd stilstaan en schieten. Dit is namelijk een 'cover-based' shooter waarbij je niet vrij kunt bewegen. In plaats van rond te bewegen en te schieten kies je een van de gemarkeerde gebieden vlakbij dekking. Dit introduceert ook een interessante designkeuze: veel vergelijkbare VR-games teleporteren ons direct naar het gekozen gebied, maar Bravo Team heeft een andere oplossing. Het kiezen van een gebied brengt je naar een third-personperspectief waarin je kunt zien hoe je personage automatisch naar de plek rent. Dit is wellicht een poging om misselijkheid bij sommige spelers te vermijden in VR, maar het is jammer dat dit het laatste beetje onderdompeling uit de game haalt (en dit gaat bovendien gepaard met meerdere glitches).

Eenmaal in dekking kunnen we om hoekjes kijken, ons geweer boven het hoofd houden om blind te vuren en een reeks andere dingen die we in het echt kunnen doen - een fijn mechanisme, als deze niet vol had gezeten met technische problemen. Proberen om langs je loop te kijken terwijl je vanuit je dekking kijkt voelt enorm onresponsief met de Aim-controller, de DualShock 4-controller en zelfs de Move-controllers. We zijn de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ons personage weigerde langs de loop te kijken of zelfs te schieten. Het is dat de vijanden zo dom zijn dat de verschillende bugs en glitches ons niet keer op keer dood lieten gaan. Dat gezegde hebbende: vijanden zijn niet de enige die stomme, vreemde dingen doen.

Een menselijke speler aan je zijde hebben is een must in deze game. Het maakt toffe, tactische aanvallen veel makkelijker en leuker met een andere speler. Het is ook veel effectiever. Onze computergestuurde handlanger stil zien staan tijdens een vuurgevecht is in iedere game frustrerend, niet alleen in virtual reality. Hetzelfde geldt voor het proberen om een 'stealth-kill' uit te voeren, tijdens één van enkele pogingen van de game om iets anders te doen. Twee 'kills' proberen te synchroniseren met de computer zorgde er meerdere keren voor dat het doelwit twee of drie seconden te vroeg werd vermoord, waarna onze handlanger pas besloot in actie te komen. We hebben deze zelfs door muren heen zien lopen en zien verdwijnen! Een menselijke partner zorgt voor een veel betere ervaring, maar nog steeds verre van een perfecte.

Dit geldt met name voor de Score Attack-modus, waar jij en een vriend (als je die hebt) terugkeert in verschillende levels uit de game en je probeert meer punten te krijgen door het vermoorden van zoveel mogelijk vijanden. Wie houdt er niet van om highscores na te jagen?

Co-op en Score Attack zijn echter slechts twee kleine pleisters op een enorm grote wond. Bravo Team is precies wat de titel zegt: het B-team. Supermassive Games heeft niet genoeg tijd genomen om naar de feedback te luisteren van zijn vorige PSVR-games. Dit heeft geresulteerd in een shooter die worstelt met een slaapwekkend verhaal, extreem repetitieve gameplay, slechte besturing en een reeks virtual reality-problemen waarvan we hadden gedacht dat grote studio's hier inmiddels wel klaar mee zouden zijn. De opzet is er voor enkele interessante ideeën, maar geen van deze zijn op een bevredigende manier geïmplementeerd. Er zijn zoveel first-persoon shooters beschikbaar die dit veel beter doen en we bevelen Bravo Team, zelfs voor de helft van de prijs, niet aan.